Philip Moll, de hoofdpersoon van Riverside Drive, is een gepensioneerd historicus, 68 jaar oud, die terugblikt op zijn leven. In zijn beschouwingen komen de grote thema’s van het bestaan voorbij: angst, tijd, liefde, verlies en dood. Hij is getrouwd geweest en heeft een zoon, Kasper, met wie hij een complexe relatie onderhoudt. Maar zijn grote liefde is Josephine, een dierenarts, ook gescheiden, moeder van twee dochters. Het noodlot slaat toe als zij verongelukt door een val van haar paard in de bossen bij hun boerderij op het Franse platteland.

Om zijn verdriet te verwerken vertrekt Philip naar New York, waar hij voor een jaar een appartement huurt aan Riverside Drive, in de Upper West Side van Manhattan, om gastcolleges te geven aan Columbia University, veelal over de koloniale rol die Nederland speelde in de geschiedenis van de stad. Dankzij de mensen die hij in New York leert kennen – en de levenservaring die zij met zich meedragen – ontvouwt zich een nieuw perspectief, en na dat jaar keert hij gelouterd naar Frankrijk terug.

Riverside Drive is een beschouwende roman, waarin verworven levenswijsheid hand in hand gaat met maatschappelijke actualiteit. Ook is het een hommage aan het leven en de liefde, én aan de schoonheid en de dynamiek van New York.

Over Riverside Drive:

“Riverside Drive is een roman die mij diep geraakt heeft. Het is een boek waarin je een leven aan je voorbij ziet gaan, inclusief alle lessen en gevoelens die daarbij komen kijken, en waar je ook echt even van moet bijkomen. (…) Dat heeft Pauw ontzettend knap gedaan met deze dijk van een debuutroman.” DE BOEKENKRANT (lees hier de volledige recensie).

“De titel had Pauw niet beter kunnen kiezen. De weidsheid van Riverside Drive staat voor de weidsheid van het verhaal. Philip doet onderzoek naar het koloniale verleden van Nederland en brengt tegelijk zijn eigen verleden, zijn grote, uiteindelijk tragische liefdesavontuur met diergeneeskundige Josephine, in kaart. (…) Het boek is vernuftig gecomponeerd. Nu en vroeger, collectieve en persoonlijke historie wisselen elkaar harmonieus af. (…) De stijl van Pauw is beeldend en vloeiend.” ARGUS (lees hier de volledige recensie).

“De roman laat de wording en de worstelingen van de hoofdpersoon zien op een boeiende, herkenbare en daardoor aangrijpende manier. Wie twijfelt nooit of hij of zij er zijn mag? Wie zoekt geen bevestiging en erkenning in het leven? En wie twijfelt niet aan de juistheid van de grote beslissingen die hij of zij heeft genomen?” BAS DE KONING (lees hier de volledige bespreking). 

Vrijdag 29 december 1944 was een koude, heldere dag. Bob de Geus en zijn vrouw Riet fietsten rond een uur of twee ’s middags over de ’s-Gravelandseweg in Hilversum. Op weg naar de vader van Riet, dominee in ‘s-Graveland. Hij zou hen die middag kerkelijk in de echt verbinden. Terwijl ze daar fietsten, hoorden ze in de verte het geluid van vliegtuigen. In een flits realiseerde Bob zich het gevaar. Hij had namelijk zelf meegewerkt aan het aanvragen van een bombardement en wist dus precies wat het doel van de aanval was, het hoofdkwartier van de Wehrmacht, niet ver van de plek waar ze zich bevonden. “Duiken!” riep hij, en stortte zich in de greppel naast de weg. Riet dook in paniek in de greppel aan de andere kant van de weg. Zoon Hans zat al in haar buik. Hij zou vlak na de bevrijding geboren worden. 

Zeventien was Bob de Geus toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Al snel sloot hij zich aan bij het verzet in Hilversum en korte tijd later werd hij gevraagd te spioneren voor de verzetsgroep Albrecht. Na de oorlog maakte hij carrière in het leger, klom op tot generaal, werd Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht, kreeg een hoge functie bij het koningshuis en werd uiteindelijk een goede bekende van de koninklijke familie. Die loopbaan moet begonnen zijn toen hij op zeventienjarige leeftijd de oorlog zag uitbreken. Wat bracht hem ertoe om spion te worden? Wat hield dat in, wat deed hij precies? En wat betekende die bewogen periode voor de rest van zijn leven?

Hans de Geus was de buurman van Leo Pauw op de Frans van Mierisstraat in Amsterdam. Hij inspireerde hem tot het schrijven van dit boekje over de oorlogsjaren van zijn vader.

Als de tijd ergens trager tikt dan is het op het platteland van Frankrijk. In Verstilde tijd zijn korte verhalen opgenomen over het leven in en rondom een huis in zo’n stille streek. Als columnist van het tijdschrift Maison en France bezong Leo Pauw jarenlang zijn liefde voor de Limousin. In deze verhalenbundel zet hij deze traditie voort, maar dan met langere essays die de mogelijkheid geven om de karakters van de personages nauwkeuriger op te tekenen.

Brave New Books.

Over Verstilde tijd: “De aandachtige verhalen geven stuk voor stuk een impressie van de onthaaste, bijna 19e-eeuwse plattelandssfeer in het uiterste zuiden van het departement Haute-Vienne. Ze gaan over de paradijselijke natuur, de rust, de mensen in de directe omgeving van het huis en over de kleine gebeurtenissen in het dagelijkse leven. (…) Pauw hanteert in zijn schetsen een prettige stijl met verfijnde esprit en korte zinnen, waardoor de verhalen, ondanks dat de klok in de Limousin wat langzamer tikt, toch een aangename vaart blijven houden.” ANNA VENTER

In Smeltende sneeuw beschrijft Leo Pauw hoe zijn drie tachtigjarige buren samen het hooi binnenhaalden, vlak voordat de oude vete tussen hen weer los zou barsten, hoe twee Friese paarden in zijn Franse leven kwamen, hoe hij boer werd en toch geen terrein kon kopen en hoe de Jehova-getuigen hem zelfs daar wisten te vinden. Het leven in een tweede huis in Frankrijk is in het begin een sprookje:  de bevers in het meer, de wielewalen in het bos, de boommarter op zolder en de slang in de kelder. Maar langzamerhand ga je deel uitmaken van de gemeenschap. En zo komen de medebewoners in beeld, al zijn het er niet meer dan tien. In dit boek vormen zij de hoofdpersonen.

Brave New Books.

Over Smeltende sneeuw: “Stilistisch beheerst roept Leo Pauw in korte zinnen een sfeer op waarin hij zijn ontvankelijke humeur koppelt aan zijn beleving van de natuur. (…) In 27 verhalen leren we een tiental buurtbewoners kennen, hun onderlinge gekrakeel en die typische zooi rond hun huizen. Met de welgemoede Nederlander als meelevend observator die zorgvuldig levensechte portretten componeert op het ritme van de seizoenen. Nergens effectbejag of gekscheerderij om die rare Fransen. Pauw laat ons zelfs smakelijk mee-eten in een cafetaria met formicatafels en tl-buizen!“

PAUL VAN LAAR – En Route